1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
937
Okunma
. . .
Kapı çalar,
hüzün gelir ...
Bu sefer bakamazsın delikten,
’Kim o ?’ diye de soramazsın,
bilmem ki neden !
Açarsın kapıyı ardına kadar kendiliğinden
O yolu bilir girer içeri, merak etme sen !
Hüzün nedir mi dedin ?
Hayattır belki
-ya da hayat hüzünlü bir senfonidir.
Kim bilir, ben bilmem !
Akışına kapılmaktır da derler kimi zaman
-boz bulanık bir suyun içinde,
misal ucu yanmış bir kibrit çöpü
ya da
-bir fırtınanın önünde savrulan koparılmış
anılarla dolu sayfalar gibi ...
Bazen de bütün dallarını kırmak olabilir
-umut meyveli bir düş ağacının
bile bile !
Gelişini anlayamadan, gidişine ağlamak da olabilir
-bakarken ardından baharın
kimine göre ...
Cevap Yaz