Burak Gibi Uçmadan

Benim gönül işimdir, bir diyâra yol almak,
O diyâra varıp da, kapıcı dahi olmak.
Bu yoluma baş koyup, aşkla gelen yok mudur?
Bu yol darda kalmışın, belki kurtuluşudur.

Tükenmez nimetlerle, dolup taşsa da masam,
Bir dergahda doymazsam, gönlüm hâlâ aç olur,
Teyyarelere binip, bey gibi ağırlansam,
Burak gibi uçmadan, inan boşa hac olur.

Yalan dolan, gıybetler, dilin küpeleridir,
Böyle etin sahibi, harda yansa yeridir.
Varıp köşke oturur, helâllikler almadan,
Boşa medetler umar, Kabe’nin Sahib’inden.

Gömlekleri ipekten, balı haram petekten,
İşi yırtık eteklen, ancak anlar kötekten.
Onun tektir gayesi; hacı diye ünlenmek,
Varıp dönsün bakakalım, Kabe’yi pisletmeden.

Yusufoğlu ne bilsin; kimin nesi var özde!
Bazen yanlış anlatır, şu dilden çıkan söz de.
Helâllikler dilerim, bir hakkınız geçtiyse,
Rabim kulunu bilir, ne cibilliyetteyse.

03.04.2018

Mehmet Semercio