Allah’ım önce insanlığa sevgi verseydin,
Yollardan gidenler toprak olsa da ölmezlerdi,
Eğer sevgi verseydin bütün insanlara,
İnsanlar ağlarken diğerleri bakıp gülmezlerdi.

Boşu boşuna anlamsız hayatı yaşayıp gidiyoruz,
Kimimiz nefret ediyoruz kimimiz de seviyoruz,
Hayatta hangimiz hangimizi gerçekten sever ki,
Bir gün düşersek bizi kim seviyorum der ki,

Yalanlar bilirim devamlı korumaz hakikati,
Bu gün sevsek içine yarın nefret karışır,
Rüzgarlar düşman ve de topraklar düşman,
Her zaman mutlu günler dertlerle yarışır..

Söyle dersin her zaman ah şu dünya,
Beklenen sonu gelmeyen acı bir rüya,
Hani nerde dostlarım nerde sevdiklerim
Nerde benim dost diye beklediklerim

Ağlarsın sende bir gün gülünecek yere,
Hiçbir zaman çare yoktur bilirim ecele,
Kendince darılsa bülbül çok sevdiği güle
Yinede gül solmaz bundan habersizdir.

Bahtiyar insan sanma her zaman güler,
Kimisi hayat için yaşar,kimisi de boşa sever,
Kimi de kaybeder yolu kimisi de buldum der
Bunların hiç biri hiçbir zaman çare değil