yanılgılar hücreleştikçe,
sürrealistleşiyor fırçamızdaki kirden darbeler
kavramını yitirdikçe anlam
karanlık düşlüyor içimizdeki ışık kırıntıları…




özümüzde demlenmeyeli çok oldu bilirim
sarkacımızdan eksilttiğimiz bahar kadar kışız
piç bir yalnızlık örüldükçe günahlarımıza
üşüyoruz yutkunduğumuz heves kadar her nefeste




gözlerimizden gözlerimize açılan pencere değiliz artık
esaretimiz ki, nasır tutmuş yüreğimizde,
hançerine kör, kesiğine sağır,
yasına pas tutmuş zincir yorgunluğudur bilirim




bilirim, közümüzde alevlenmeyeli de çok oldu
tenimizden eksilttiğimiz nikah kadar pervasız diliz
dudak vermiyor artık kefareti olmayan yeminler
dua tutmuyor avuçlarımızda keşkelenen niyetler




hiçbir cümleyiz tanrının lügatında
nüshası olmayan kimliğimiz kadar hiçiz
boynumuzun borcu olsun aş erdiğimiz tüm eceller
ve yeniden ıslansın, filizlensin toprak ölümün bittiği yerden…







ilhanaşıcımartikibinonsekiz