AKDENİZ’İM (BEN) (İM)

Akdeniz’in sıcağıyım ben,
Alışkın olmayanı bunaltıp yoran
Bilenlerin içini titreten
Ama üstesinden gelmesi de zor olan
Kavurucu sıcağı.

Sıcak deniziyim ben Akdeniz’in
Girenin içinden çıkmak istemeyeceği,
Bütün hücrelerini kaplayan
Garip bir zevk yumağı gibi
Zaman zaman dalgalanan
Yorulunca sakinleşip sessizleşen
Ama yine de için için kaynayan

Serin yaylalarıyım ben Akdeniz Toroslarının
Nergis kokularıyla birlikte
Çam ağaçlarının bin bir çeşidini içinde barındıran,
Fırından yayılan pide kokusuna
Tulum peyniri ve kaynayan çayın eşlik ettiği
Sabah ayazındaki rüzgarın çığlığıyım ben
Ağaçların arasında inleyen bir nağme gibi
Sessizlikte dinleyene haz veren

Akdeniz akşamlarıyım ben
Sahilde el ele yürüyen sevgililere
Denizin ve mehtabın kıskanarak baktığı
Belki, romantik bir şarkı
Belki,çektiğim derin bir nefestir sigaramın dumanında.

Bir özlemdir,
Akdeniz’im (ben ) (im)
Ait olduğum evim.