Şiirde yolculuğuma senin sayende başladım ben,
yokluğunda öyle acılar çektim ki,
çaresizliğimi şiirlerimde aradım.
Kustum, kustum hep kustum.
Yüreğimi acıtarak gecelerce ağladım.
Direndim, direndim ama unutamadım.
İşte şiirle olan yolculuğum sana hasretliğimle başladı.
Yaşanmışlıkları kaleme alarak yazdım.
Duygularım el verdiğince, ağladığım zamanlarda bile yazdım.
Seni anlattım satırlarıma.
Kaybolup gidişini yazdım.
Sessizce ağladım her gece odamda.
Ne o sen yoksun diye :(
Çaresizdim, yapayalnızdım,
çıkmazdaydım artık yorulmuştum.
Kalemim kağıdım bile tükenmişti.
Kalem yazmıyor önümdeki kağıt da dolmuyordu.
Kilitlenmiştim, donmuştum, ellerim, yüreğim, ruhum.
Yazacak daha bir şey bulamıyordum.
Seni daha fazla anlatmaya mecalim yoktu.
İçimde ne varsa kusmuştum yapraklara.
Milyonlarca kelimeler harcadım o kağıda.
Seni buram buram arayarak anlattım.
Seni özleyerek, ağlayarak yazdım mısralarıma.
İşte böyle şiirle olan yolculuğum devam etmekte sevgili.
Yokluğun beni böyle sürükledi karanlık gecelere.
Sensizken ben anladım yalnızlığın ne demek olduğunu.
Direnemedim işte yapamadım.
Yoruldum ve tükendim.
Kalemimin ve kağıdımın sustuğu gibi,
yüreğimde sustu sevgili.


SUSTU.
17/12/2010
02:30/CUMA

Şebnem Örs