söyle bana küçük serçe,
güneşi gördün mü nerde,
sor bakalım,
bir daha hiç doğmayacak’mıymış,
günler karanlık mı geçecekmiş artık hep böyle,
söz ver bana,
yine de,biz küsmeyeceğiz,kırılmayacağız ona seninle,
üzülmeyeceksin de diyeceğim sana ama,
üzülmemek elinde değil ki bazen...
ama belki,başka bir iklem’e doğması gerekiyordu,
belki,sen,ben ve dünyamız,
küçük ve sönük kaldık onun yanın da
belki de için de,renkli kuşların ve daha büyük insanların yaşadığı
ihtişamlı,gösterişli bir dünyanın güneşiydi de o,
bilmediği bir rüzgar atmıştı onu bizim gökyüzümüze,
bizi sevmeyişi ondandı,
mevsimlerin hep yaz olduğu dünyasına geri döndü,
tam onu görüp bahar geliyor diye sevinmişken üstelik,
yine de biz küsmeyelim,kırılmayalım ona seninle,
zaten,titreyerek,biraz mahcupca,biraz ürkekçe,
kaybetmekten korkarak en çok da,
bakmamışmıydık onun güzelliğine...
hem bakma sen,
bizim böyle küçük ve cılız göründüğümüze,
sen de güçlüsün ben de,
herkeste olmayan kocaman yüreklerimiz var bizim,
o olmasa da,biz bu kışı da atlatacağız birlikte
yine gülümseyeceğiz günlere için de varız diye...





emine rezzan sipahi