Bizde bahar yoktu hayatımız hep kıştı
Toz pembe görürdük her şeyi
Anılar hatırlatır bana
Yaşadığımız çocukluğu..

Oysa ne kadar küçükmüş sokağımız
Köşesinde iri bir taş vardı
Hep boşa akardı çeşmenin suları
Eskiden kalma üzerinde kaybolmuş yazılar
Gömülen bir tarih vardı mazimizde
Nereye kadar sürer bu yaşam
Kaç ömür geçecekti bilmem
Elimde kenarı kırık ağızlı, su testisi
Annemin gözyaşlarına karışırdı yokluğumuz
İğde ağaçlarının kokusuna alışır olduk
Mecburiyetimizle yaşardık hep
Buna yaşamak denirse...

Kınalı ellerinde saklardı düşlerimizi
Bize hep hatırlatırdı güzel bir geleceği
Sebepsiz değildi isyanlarım
Mahallemizde odun kömür taşırdım evlere
İyi insanlarda vardı içlerinde
Hem insanlığı hem de kazanmayı öğretti hayat bana
Ne kadar acı çekerdik, mecburduk aç kalmamak için
Sorardım anne ellerim, ayaklarım neden morarıyor, diye
Ağlamaktan yüzü kızarırdı utangaçlığına
Yutkunurken boğulurdu gözyaşlarına ekseri
İç nefes çekişlerine dayanamazdım hiç
Canım annem...

Başımı hiç eğdirmemişti benim
Göğsünü hayatımıza siper etmişti
Koruma iç duygusu vardı
Sarıp sarmalar bizleri
Ağlarken ben de ağlardım
Sorardı niye ağlıyorsun diye
Sen de ağlama anne, neden ağlıyorsun derdim
Boynunu bükerdi önüne
Hatırlar gibiyim masum gözlerini
Kazanmak zor meslek derdi
Bizde bahar yoktu, hayatımız hep kıştı

Babam geceleri de çalışırdı lambanın ışığında
Elektriğimiz yoktu bizim
Sabahlara dek, bir dilim ekmek aş için
Kardeşim henüz bebekti
Boğazımız kurur susuzdu yazlar bizde
Küçülürdü midemiz yemek yiyemediğimiz zamanlarda
Bulursak evde ekmeği paylaşırdık tam beş kardeş
Hepimiz birimiz için ağlardık, sonrası hepimiz ağşaşırdık
Anneciğim sen rahat uyu...!!!

Hayatı hep toz pembe görürdük biz
Bizde bahar yoktu, hayatımız hep kıştı
Biz doğmadan önce

Behçet Bük
1.3.2016 - Eskişehir