gün yüzünden yüz bulup da
nasibini almamış her gece

hibe eder güneşi

kısmetin üstüne karalar çeken
geçmişin kör kuyusuna


üç günlük dünyanın ömrünü çürütür
kanatlarına estetik yapan kelebekler


sen, acıyı fırında unuturken her defasında
beklemenin defansından çıkıp
mutluluğa kabartma tuzu ektim


sonra kış ninnisiyle
uyukladı mevsimler


bizi uyandıran
antenden radara terfi eden bir kelebeğin
yalandan kim ölmüş’ diyen beyanıydı


bakışlarına atacak hapım kalmamıştı
zaten sen de gazozdan kahveye geçecek kadar
uzatıyordun zamanı


derken,
hayatın kirlilerini temize çeken bir kadının
balkondaki çamaşır ipine astığı günahlara ilişti gözlerim


her rengi elleriyle çırpıp
dudakları arasına sıkıştırdığı mandalıyla
homurdana homurdana asışını izlerken bir yandan
çamaşır sepetine her eğilişinde


bir gözüm sende
bir gözüm
uzatmalı dürbünde

..

hayatım kahven bitmiş farkında mısın
üstelik
kelebek konmuş fincanına
sen
bana

dalarken..