Bıraktığım yerlerde hüzün çiçekleri var
gönlüm daralıp durur aya bakamam gece
ağladığım dağların ahını taşıyorum
bu kadar menzilleri göze de alamadım
ne kadar sevmişim ki orman dağ ve güneşi
sade dağları değil kendimi aşıyorum...

Bir köy mezarlığında yatan sevgililerin
hikayesi vuruyor akan coşkun dereye
geriye gittiğinde koca bir ömür coşku
garmonun sesi ile coşup çağlayanlarız
sular kabardığında yürek de harelenir
sen sevilmesen bile bulursun orda aşkı...

Geyikler su içerken kertenkele hiç korkmaz
yak gecenin içine ağacın dallarını
kırılma sen be hilal bana bakmadı diye
geride çevirmezdi açtığın kollarını
ağladığımı bilse ağlar mıydı ki acep
beraber gider miydik o güzelim vadiye...

Tepede ki o kale baktım duruyor hala
bilmem kimlerden kaldı kim can verdi burcunda
kimi ağlatır yıllar süsleniyor bak hayat
bu kadar mı duygusuz bu kadar mı perişan
göğe açtığım eller havada öyle kaldı
ben giderim buradan geride keskin sırat...



NOT: Garmon, bir çeşit akordeon(Müzik aleti)


AHMET ZEYTİNCİ