Bu gece, yine siyahların altındaydı bakışların
sanki alay eder gibi o kıvrılan dudakların
hafif açıktı perdelerin
yağmurluydu sokakların
suya indi yelkenlerim
temizlermi ruhunu, döktüğüm o göz yaşlarım
acılar içinde yüreyim karaya oturmuş bir gemiydim sanki
gecenin gergin tenine dokunuyor parmaklarım
yıkılmaya yüz tutmuştu yüreğim çatlak duvarlar misali.



Her gün bulutlu ve nemliydi gözlerim
aklı dengemi bozuyordu akıp giden zaman
saatler suskun meğer iki sevgili deyilmiş akreple yelkovan
gözlerimde ki hüzün ömrümün son bestesiydi sanki
yağmurun sesi toprağın kokusu açıyor nefesimi.



Ah sevgilim ah
geceleri göremediğim rüyalar gibisin derdin
gözlerime bakınca güneş gibisin derdin
ne güneşin olabildim
ne ateşin
ne de yüzünü görebildim
iklimler değişti ben üşüdüm
hasretten olsa gerek sırılsıklam yüreğim.



Siyahlar içinde yolcuydu bakışların
şimdi yaralı yorgun düşler dokunur gecelerime
bir mum gibidir hayat unutma
kimsenin üflemesine gerek yok
ben kendim yanar, söner erir biterim.





Şiir_Yaralı_34/01.02.2018/Avusturya