YAĞMUR

Şu öksüz gökyüzünün çırpışan kanatları
Onlar gürleyip gelen toprağın umutları

Sesi çok gür duyuldu göklerdeki davulun
Bereket geliyor heyy meydanlardan savulun

Kemiklerimiz yandı bastığım topraklarda
Kambur deve yurdunda su arar ırmaklarda

Bir esip geliverse Arafat’tan nefesin
Çağlasın maveradan bir Bilal gibi sesin

Zelzeleler kardırdı dibeklerden taşı
Hangi gözkapağını kaldırsam hicran yaşı

Bulutlardan çıkınca yere düşen mızraklar
Dağların eteğinden koşup gelen kısraklar

Bakarız gökyüzüne gönlü seyran ederiz
Açarız pencereyi yağmuru seyrederiz

Kıskansın rüzgâr sen dök ibriği çevirmeden
Kapatma gözlerini boynunu devirmeden

Gelip can canan versen bizim kıra bayıra
Giderken uğrayıver kuru susuz çayıra

Öbür tepede seni bekler yontulmuş ağaç
Dök üstüne rahmeti semadan bakraç bakraç

Palazlanmış ördeğin yeşil kanadı yandı
Sen düşünce üstüne kavruk toprak ıslandı

Toprağın göğsü vurdu bak küt küt hışlayarak
Yürüdün gittin elsiz ayaksız sen kayarak

Sen gelmeden halimiz görmediğin bir şeydi
Dağlar taşlar kâinat yeryüzü avareydi

Rahmetin olmasaydı biz dönmüştük haraba
Üstünde kağnısı yok yana yatmış araba
*
Yeşerdi aşina bir çehre bereket pazarında
Bolardı sen gelince mabetler diyarında

Muhitin bulunduğu her yer olmuştu matem
Sen koşarak gelince nasıl sevindi âlem

Bir hoş seda duymazdı benden kendi yurdum
Ben kendi harabemde kendim çırpınıyordum

Yağmur sen yokken sular zifiri kararmıştı
İpsiz uçsuz bucaksız bir vadi sararmıştı

Yağmur sığmazsın artık kanatlandın dünyada
Ne güzel de uyuttun tüm kâinat rüyada

Yağmur gel eyy cana can yakın dur uzaklaşma
Göller zaten serindir sen göllerle uğraşma

Yağmur şu vecdi gönlü nâgâh ile coşturdun
Kıyamet kopar gibi baharları koşturdun

Kuruyup sararmıştı bu gün yemyeşil gülşen
Kuşlar ve kırlangıçlar kambur karıncalar şen


HARUN YILDIRIM