Sessiz gece karanlıkta iniltim,
Canım sıkkın, durgunum çaresiz,
Dert yok, sevda yok, tat yok.
Ölmek aklımda canlanıyor hep,
Değersizlik hissediyorum yanı başımda

Umut yok bende, tek elimde ölmek.
Yaşamak baştan sıkıntı, sessizlik yoldaşım
Bir sessizlik dünyasında,
Ölüm sessizliğin deyim,

Ölmek istiyorum her an
Acılar bitsin umarak,
İçimde ölen devin resmi,
Cüce kalmış karanlıklarda
Nefreti ve bitmeyen bir öfkesi...

Yaşadım güneş umuduyla
Gelir, yaşamın neşesi
Son buldu bunlar, her şey sonun kendisi
Tek his var , karanlık gecenin hissi

Ölüm sessizliği, yoldaşım
Ensede son nefesi
Ne eski kaldı, ne esintisi
Ne haber var, ne de özlenenin sesi

Öldük gittikte,
Ne kaldı geride ?
’’Karanlığın kendisi ’’

BENİM GİBİ HAYATTAN BİR TAD ALAMAYAN, ALLAHI DÜŞÜNÜPTE ONA KUL OLAMAYANLARA, BİN NİMETE BİN ŞÜKÜR EDEMEYEN, AŞK VARKEN DÜNYALIĞA KAPILANLARA VE SONUNDA SOĞUK, YALNIZ VE KARANLIK BİR ODA’DA TEK BAŞINA ÖLENLERE...