Ademden beri böyle başladı bu hikaye
Nefsimizin peşinden ısrarla geliyoruz
Vicdanımız körelmiş hak sadece kinaye
Ağlanacak hallere nedense gülüyoruz


Bir kuru selam bile fazla görülür oldu
Aklın yolu bir değil kalbe mel’anet doldu
Oysaki rahmeti çok nimeti ne de boldu
Sözde şükür etmeyi çok iyi biliyoruz


İmanı zayıf olan özünü yitirirken
Kemlik iki cihanda hep ziyan getirirken
Kul kendi ateşini kendisi götürürken
Biz bu cesareti hep şeytandan alıyoruz


Bir baba evladını öldürüyorsa eğer
Mazlumun çektikleri güldürüyorsa eğer
Çakal aslana emir bildiriyorsa eğer
Şu hayat sınavında sınıfta kalıyoruz


Tövbelerin ardından yine başa sarıyor
Bilmiyoruz vaziyet nefsimize yarıyor
Ne bir gözyaşı sildik ne fakiri koruyor
Dünya malı içinde uykular bölüyoruz


Ama gerçek şudur ki hayatın bir sonu var
Anlayana dünyanın elbet öbür yanı var
Ecel gelince cana hesap denen konu var
Hikayenin sonunda hepimiz ölüyoruz

Murat Gökçe Karsî
03.01.2018