Yine akşam oldu sensiz
Çöktü üzerime hasretinin hüznü
Gökyüzü bürünürken kızıl renge
Getirir esen yel kendime beni
Süzülür yanaklarıma iki damla yaş
Ağlamaya aşina gözlerimden
Sıralanır tek sıra halinde pişmanlıklarım
Konuşurum kendimle bir meczup gibi
Bilmiyorum hatalı olan kim
Ben suçlu aramıyorum ki
Bir bedel ödenmesi gerekiyormuş
Yaşarken ödüyorum bu bedeli
Kim teselli edecek kim dindirecek bu hasreti
Gözlerinde başlayan aşkımın
Varsın ayrılık olsun esareti
Sen de bir gün anlayacaksın
Ölümsüz aşklarda nasıl tükenildiğini
İşte o gün beni getir aklına
Eğer varsa yüreğinde yerim
Kim bilir
Belki de bu sözlerimi göz ardı edeceksin
Yaşanan acı tatlı ne varsa
Üzerine bir çizgi çekip elveda diyeceksin
Sana mutluluk dilemekten başka
Bir seçenek bırakmadın bana
Çıkma bir daha karşıma
Yokluğuna alışırım zor da olsa
Bırak beni kendimle başbaşa ...





Refik
01 . 01 . 2017
İstanbul