sabahları sensizliğe uyanıyorum süheyla
yüzüm kir pas içinde,
kahvaltılarımı eksik yapıyorum,
çayımı az ısıtıyor,şekerini fazladan katıyorum,
kendime bile yetmiyorum süheyla,
artık aynada yüzünü bile görmüyorum,
odam kir pas içinde sen gittiğinden bu yana,
son gecemizden hatıra kalan şarkıyı çaldırdım bu sabah,
sağ olsun kolu komşu az da olsa yüreğimi avutuyor,
adını mıhladığın dudaklarım artık adını haykırmıyor süheyla,
son şiiri mi son türkü mü yazdım kırık masamda,
kalemin ızdırabıyla dem vurdum kağıtlara,
anlayacağın yürekten yedim son sözlerini,
hani ilk dokunuşun vardı ya yüreğime
yüreğimi sensiz kaldığım bu kentin en sessiz yerine hapsettim,
kendime bile yetmiyorum süheyla,
seni severken bile onur duyardım kendimle
gidişinle kendimi sevecek kadar ağır kaldım süheyla,
şimşek gibi gelip gittin dünyamdan,
sen kurtulursun oysa aşk ateşinden
cehennemi sahiplenmiş şeytan gibiyim
sevdanın ateşine düşmüş yanıyorum süheyla,
bakma öyle gidişine sessiz kaldığıma
cehenneme dönmüş içimin yanışıyla kıvranıyorum süheyla,
şimdi hangi sözcükler seni bana geri getirir bilemem,
kim bilir şimdi neylersin,
hangi masanın özel konuğu,hangi votkanın tadısın,
belkide yeni hayatında ki kahramanın kollarında...#ŞAİRbaz