Babam...
Kendi halinde masum
Ve mazlum bir insandı, hayli saftı

Onun
Suskun ve bitap hali
Nedense hakkıyla hiç anlaşılmadı

İnanırdı
Hemen kanardı, candı
İnsan olmaya muhtaç bir hicrandı

Fikir, ufuk
Sahibi olmak farkındalıktı
Yalnızca taklit ve gözlem sıkıntıydı

Zahiri
Bakımdan gücü, kudreti vardı
Lakin hesap, muhakemeden uzaktı

Annem
İçin sanki tahammül etmek
Ve onu yönetmekse amansız çileydi

Babam
Bazen canı sıkılır ve kızarsa
Kimseyi dinlemez ve dert edinmezdi

Bu insanın
Ruhi ve zihni tarafı şefkate açtı
Çocuk ve gençliğinde çok hırpalandı

Adeta
Bir emir kulu olmak zorundaydı
Hayali, hassasiyeti neden sorulmazdı

Yaratanın
Verdiği ve bahşettiği hak niçin
Tahakküm ve hükümran için kullanıldı

Babamın
Yalnız ve uzaklara bakan hali
Her zaman sinemde derin sızıydı kaldı

Kim olursa
Ve yaratan hak tanımışsa
Saflığı, bilinçsizliği onu dışlatmamalıydı

Zalimden
Riyakardan, aklı kararmıştan
Hak ve hakikate başkaldıranlar zandan

Daha fazla
İlgiyi, sevgiyi, şefkati hak eden
Ve bir ömür bunu umutla bekleyen candı

Mustafa Cilasun