0
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
1028
Okunma
Issız sokaklarda arıyordu, panzehirini, mutsuzluğun.
Kafdağı’nın ardın da bile olsa, umutla
Ay ışığın da düşmüştü yollara!
Yaşanmazdı ki umutsuz!
Çocukluğu geldi bir an aklına;
Zehrayı düşündü, nasıl da tir tir titriyordu,
O kış günü.
Hastalandı, ambulans geldi, götürdü!
Öğretmen olup, umut aşılamaktı, köy çocuklarına, hayali.
İyileşemedi bir daha Zehra; Kendi gibi umutları da,
Söndü köy yolunda!
Umut değil mi? Yine de mutsuzluğun ilacı!
5.0
100% (1)
