Biz birlikte oturuyorken
Bir zamanlar bizim tepede,
Su akar, çalılar titreşirken
Koruluğa deyen evde.

O on yaşındaydı, ben ise otuzumda;
Hiçbir şeye değişmezdi beni.
Ah! Derin ve yeşil ağaçların altında
Otun kokusu ne güzeldi!

İşimi hafif, göğümü mavi,
Kaderimi mutlu kılardı.
Ne zaman ki bana: Babacığım derdi
Tüm kalbim: Tanrım! diye haykırırdı.

Sayısız hayallerimin arasında,
Neşeli konuşmasını dinlerdim,
Gözlerinin ışığıyla
Gölgede aydınlanırdı alnım.

Onda bir prenses edası vardı
Elinden tuttuğumda;
Durmadan çiçek arardı
Ve fakir arardı yolda.

Herkesin gözünden gizlerdi,
Çalarmış gibi verirdi.
Ah! Giydiği küçük güzel elbiseyi
Hatırlıyorsunuz değil mi?

Akşam, mum ışığının yanında,
Küçük gürültülerle cıvıldardı,
O sırada pencerenin kızarmış camına
Gece kelebekleri çarpardı.

Melekler onda kendini yansıtırdı.
Mutluluğu ne de güzeldi!
Aslâ yalan söylemeyen bakışı
Gök, göz bebeklerine verdi.

Ah! Gördüğümde henüz çok gençti
Ne zamanki kaderimde belirdi!
Şafağımın çocuğu,
Sabahımın yıldızı oldu!

Ay ışıklı ve duru,
Gökte parlardı güzel aylarda,
Nasıl giderdik ovaya doğru!
Nasıl koşardık ormanda!

Sonra, yalnız kalmış ışığa doğru
Karanlık evi yıldıza boğardık,
Vadiden geri eve gelinirdi,
Eski duvarın köşesinden dönerdik;

Gelirdik, kalplerimiz coşkuyla dolu,
Göğün ihtişamından bahsederdim.
Arının bal yaptığı gibi
Genç ruhuna şekil verirdim.

Saf düşünceli tatlı melek,
Dünyaya gelirken neşeliydi...
Bütün her şey gelip geçti
Gölge gibi, rüzgâr gibi!

Villequier, 4 Eylül 1844

Victor Hugo
Çev. Sunar Yazıcıoğlu

Not:
Léopoldine, Victor Hugo’nun büyük kızıdır, henüz 20 yaşındadır. Kendisinden 6 yaş büyük olan eşi Charles ile, ailesinin yaşının evlilik için küçük olduğu itirazlarına rağmen, severek evlenir. Charles’ın amcası, amcasının oğluyla çiftler Seine nehrinde bir yelkenli kanoyla dolaşmağa çıkarlar, hava önce güzeldir ama sonradan fırtına çıkar, kano devrilir. Çok iyi bir yüzücü olan Charles birkaç dalıştan sonra Léopoldine’i çıkarır, onun da diğer ikisi gibi ölmüş olduğunu görünce o da ölmek için dalar ve ölür. Olay’ı köylüler görmüştür, onlar anlatırlar. Villequier’de olan bu olayı Victor Hugo 4 gün sonra duyar ve bir çok yıl edebi çalışmasına ara verir. S.Y.