Ey Sevgili;

Kalpler kaymadan gitmeli, sessizce bu bahçeden
Hüzün renk salıyor; toprak kokulu, yarin elinden.

Sensizken de virandı, sensizlik öterdi sine’mden
Bülbül konmuşsa laleye, gül; aşkından perişan.


Ey Sevgili;

kadife geceli sesler, mekan bi mekan, neylesin
Gönül, aşk şarabına muhtaç, sende; iyi bilirsin.

Sükutun çığlığı arş’ın gölgesinde, ama gecemsin
Garip dönmüşse özüne, gözler; sensiz perişan.


Ey Sevgili;

Ağıtlar mı yakmak gerek, yetmez mi serzenişin
Bir kuru yaprağım sanki, bu kadar mıydı sevgin.

Rüzgara sorsan uçmaya amade aşkım, nedir ki derdin
Yetişsin feryad-u figanım, dilim lal, alem perişan.


Ey Sevgili;

Dayanır mı bu yürek sanırsın, benden gittin gideli
Bir türküydün kervanımda, yetim kervan sanki.

Çöle döndü gözde yaşlar, kan akar oldu siteminden
Hazinkar halime sebepsin amma şiirlerim perişan.


Ve Sevgili;

Bak kuşandım kılıcı, çıkıp gelsem şimdi yeniden
Ses vermezsen Sevgili; yağmur Eylül’süz perişan.