BEN KUMDAN BİR KALE
DEĞİLİM DOSTLAR

İnsanı severim hiç hakir görmem
Kimseye aslını neslini sormam
Bir fiskeyle hemen yıkılıvermem
Ben kumdan bir kale değilim dostlar

Yolcunun atına katına bakmam
Dostların yüzüne kapı kapatmam
Hep yere basarım göklere çıkmam
Ben kumdan bir kale değilim dostlar

Yaptığım işlerde olmaz ki hile
Hakikat yolunda hep çektim çile
Rüzgârlar yıkamaz sallansam bile
Ben kumdan bir kale değilim dostlar

Ben filanım deyip haddimi aşmam
Dedikodu yapıp kazana düşmem
Aşkın ateşinde kavrulup pişmem
Ben kumdan bir kale değilim dostlar

Menfaat uğruna çelme takanlar
Padişahım deyip gönül yıkanlar
İnsanlara tepelerden bakanlar
Ben kumdan bir kale değilim dostlar

Yolarda girdaplar görürüm bazen
Pişman olur er geç kuyumu kazan
Şimşekle boranla savrulup tozan
Ben kumdan bir kale değilim dostlar

Dikenlere bakmam aklım hep gülde
Sevgidir rehberim yürürken yolda
Dağları deviren söz tatlı dilde
Ben kumdan bir kale değilim dostlar

Kalbimde hüzün var gözlerimde yaş
Sessizce tepeden kaybolur güneş
Yanlış olan yolda asla eğmem baş
Ben kumdan bir kale değilim dostlar

Ağalar bilir mi ırgat ne yapar
Bulandırma suyu ters yöne akar
Sen insan sanırsın o yılan çıkar
Ben kumdan bir kale değilim dostlar

AK Ozanım her dem çalı dolandım
Issız çöle düştüm kuma bulandım
Dikeni görmedim güllere kandım
Ben kumdan bir kale değilim dostlar

27 Kasım 2017