az mı yürüdük aşiyan yollarında
birlikte dinledik bülbülleri
liseli aşıklar gibi el ele göz gözeydik
görmezdi gözümüz kimseleri
hayaller kurardık geleceğe dair
başını dayardın omuzuma usulca
kapanırdı gözlerin yanağına konan buseyle
aşk ateşi yakardı bedenlerimizi
aynı bedende iki can oluverirdik
akşamın serinliği çökerken üzerimize

ayrılık vakti geldiğinde
istemeden ayrılırdı ellerimiz
parmak uçlarımda kalırdı sıcaklığın
gözlerimizdeki yaşlar ayrılığın habercisiydi
karşılaşır mıyız bir daha
bir araya gelir miyiz kim bilir
zamanı durdurabilseydik keşke

her ayrılık son değil
başlangıçtır bilmez misin
zaman su gibi akıp geçer
yüreğimdeki yerin dolmaz sevgili
yalnız kaldığında getir beni aklına
sararmış sayfalar arasına hapsetme
yollama sürgünlere yüreğimi
kelimeler kifayetsiz kalır
kuramam senli cümleleri ...





Refik
26 . 11 . 2017
İstanbul