ruhuma sinmiş olan
yokluğunun
düş bozumlarından
geçiyorum

perdeleri çekilmiş odalarda
kaybolan gün ışığının
geride bıraktığı
tortuyu siliyorum
gözlerinle

sana bir rüyanın tabirini
yapıyor olsam
hecehece

ayak tabanlarını
toza ve toprağa çevirip
geçip gitmen mühim değil
sirenler içinde
ve farları gözünü alan
şu devrik cümlelerin
hasret/hararet
kokuyor

bulutlara sığar mı diye
saklayıp durduğun
avuç içlerinden
dökülen

şimdi kum.
bir
zamAN.

yüreğinin dört odacığından,
kuytularının derinliğinden geçiyorum

sokağın bütün çıkmazları
çukurlarla kesişiyor
ve
düşüp düşüp
göç ediyorum

yüreğinin boşluğuna ki

sırtımda
kelebeklerin
kozasını taşıyorum

havalanıyor
ve onlarda göç ediyorlar
hiç gelmedikleri yerlerden

mevsim
kasım
mevsim
göç
mevsim
boğazıma takılan
bir kelime.
mevsim sen
ahh sen.
bir bilsen
neden/mi sen...

zamAN gibi geçiyor...


(...)