düşlerim değil mi ki
sana olan
sevgimin eseri
beyaz sayfalara dökülen,
haykırırken
sessiz sessiz
uçsuz bucaksız diyarlar da,

sanıyor musun ki
susacak gönül kalemim
hasretin koylarına inat
umutsuz şafaklar da,

yakmışsın bir kere ateşi
tutuşan yürek olsun
ağlayan kalp
titreyen dudaklar,

yansıyanlar kelimeler değil ki tek,
iç dünyamın özlemleri
aynı zamanda
da,
ruhumun gaybana
isyanı
bahtımın çapulcu kaderine,

giderekayak yakalanmışım ben
ilkbaharın güzene,
dökülen yaprakların
sana
belki söyliyecekleri var
can tanem diye de adlandırdığım yar,

sevmek
bir nevi ayaz
en sıcak yaz aylaların da bile
sımsıcak bir mutluluk
kış mevsiminin çığrın da
tepetakla giden bir zaman da dahi,

diz çöksün vuslat
hicranın kapısında
biliyor çünkü
sensin arkasında
ses verir mi/sin bu saatten sonra,
bu
cevapsız bir sorunun ta kendisi galiba
bitmeyen bir
rüya/m/da...

(Berlin,18.11.20117)

Talat Özgen