’’Sokakları mesken edinen bütün hüzünlü çocuklara, bizim çocuklarımız onlar’’

Bu sokaklar bize dar, gönlümüz geniş oysa
Hüznümüz katığımız, sokaklardır evimiz.
Fazlada hor bakmayın, çok meraklı değiliz
Ana baba başta yok, eğer yaşamak buysa.

Ben tiner çekmesem de, dostum İsmail’de var
Bırak dedim illeti, dinlemedi bir türlü.
Ciğer parçalanıyor, ruhlarımız mühürlü
Aklı çıkıyor sanki, yanına da git kovar.

Bizim ana babamız, terk edip gitmiş bizi
Çalışıp çabalayıp, doğru yolu bir bulsak.
Sıcak yemekler yesek, size gönlümüz sunsak
Karşınıza gelince, mahcup etmesek sizi.

Bizlerde bu vatanın, garip çocuklarıyız
Kaderin ağlarında, çırpınmaktır işimiz
Uzaydan da gelmedik, birer garip kişiyiz
Elimizden tutsanız, silkinip rahatlarız.

Ah be kötü kadermiş, deyip de es geçmeyin
Bizler ancak destekle, hayata tutunuruz
Bir tas sıcak çorbayla, inan mutlu oluruz
Çok yaşamazlar diye, bize ömür biçmeyin.

Biz istemedik asla, böyle rezil hayatı
Bazen elden gelmiyor, ezilip gidiyorsun.
Geçmişi hatırlayıp, ne mutluyduk diyorsun
Bize merhamet edin, yürek olmasın katı...


AHMET ZEYTİNCİ