2
Yorum
9
Beğeni
5,0
Puan
1004
Okunma
Kendinden ödün veriyor insan
Ve durmadan eksiliyor
Ömrünün mateminde acımasız sesinin bekçisi oluyor
Göğsünün kafesinde ölü bir kuş gibi çırpınıyor yüreği
Gel
Ellerinde hapsettiğin çiçeğin silik kokusuyla
Dokunsan kendini göreceksin bir kadının elmacık kemiklerinde
Iyi bak onlara
Ayna olacaklar karanlığın pusu inmiş sakallarına
Bir çocuktum belki
Ve sen o çocuğun gölgesinde çoğalan ışık
Ve artık kalbimin içinde ayak izlerin
5.0
100% (4)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz