belki bilemem
bir kadın değdirse ayaklarını..istanbulun suyuna
ne hissettiğini
ya da bu histen yola çıkan şairin..gözlerini kapatıp
hissettiklerini


ama


sözcükleri eğebilirim, kalbine amade
sonlarında üç nokta beliren cümlelerden gemi yapıp
yüklerim anlamların cümlesini
kıvrıla kıvrıla akar sakaryadan
taa istanbulun surlarını aşıp
kalbinin kıyısına





mevsimini şaşıran çiçekler toplar ellerim
derilir güz
dürülür son baharın envai sarısı





dersin ki
bunlar benim için





derim ki
he canım
kalbin iç’im





yürürüz sonra
bir kırmızı ışığın durduran molası
bahanesi olur ellerin
tutuşup..bir daha bırakmamaya





sen
istanbulu anlatırsın yol boyunca
ben
istanbulu anlatan sana b’akar
anlarım
bir kadının suya değen ayağından çıkan sesin sırrını






denize nazır kaldırımlar uzar ardımızda
dalga sesinin sindiği bir kayanın
diğer kayayla buluşamadığı aralıkta
yer açıp kendimize
soluklanır dudaklarımız





sana sakarya taşıdım sevgilim
denizin tuzunu
arzunun nemiyle karsın diye dudakların
ve karışsın diye dudaklarımdaki öksüz acıya
güz sarartan sancılarıma iyi gelsin diye boynunun kavisi
çok çektim


hadi


at şu simidi denize
martılar bayram etsin





susamlar yapışmış ağzının kenarında
uslu dur biraz


hah tamam


hadi devam edelim..