0
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
1013
Okunma
şu insan hafızası,ne garip,ne tuhaf bir şey
yıllar öncesinin çocuk yüzü kalıyor da aklın da
annesinin kolları arasın da,tüm masumluğuyla..
siliyor tamamen unutmak istediğin de,hatırlamıyor
çok değil,bir kaç yıl öncesini ama...
mesela ben,gözlerin ne renkti unuttum
bahara çalan yeşil miydi?
yoksa,kahve’miydi?
kırk yılın hatrına
yoksa hiç biri mi?
yalancı bahar tadın da,o kadar
onca resmine baktım,tekrar tekrar
göremedim gözlerini
gözlerin yok hiçbirin de
hadi nolursun,hemen şimdi kalk yerinden
geç aynanın karşısına,
bir kere de benim için bak gözlerinin içine
şimdi söyle,
gözlerin ne renk?
bir tek iz bile kalmamış mı çocuk masumluğundan
yok mu?
hiç mi yok?
İşte benim yıkıldığım da bu an .........
Emine rezzan.sipahi
5.0
100% (2)
