İnsanı...
Tanımak ne zor dersin
Peki, ne
kadar özünle berabersin
Ruhunu, vicdanını,
aklını, iradeni vereni bilir misin

Ne kadar
Hak ve hakikat içinde
yaşayan, yol alan ümitsin
Aklın
yakıtı olan ilim,
irfan ve tecrübeden uzaksan
nasıl muhakeme edeceksin

Yoksa zan
ve iç güdülerine göre
yaşamayı gaye edinen,
biçare kalan,
boyun büken miskin misin

Dağ...
Üstüne dağ konmaz
Ne kadar ah
etsen yüreğin soğumaz
Yar
edindiğin o canan
niçin seni hiç anlamaz

Feryadını
duymaz, içine
düştüğün kordan çıkartmaz
Tutku
akıl sahibi için
umut olmaz, aşk ve
sevda heva için bahane olamaz

Can...
Tenin derdinde
Nefis
adanır fani bendine
Vicdan sükut
eyler gaflet perdesinde

Ruh
daralır, hal bizar
olur, arsızın bedeninde
Akıl sahibi
zafiyet içinde, tulu
emeller var arzu ve hevesinde

İrade
itaat eder çaresizce,
umut barınmaz böyle bir
kalpte, hak ve hakikatten el çekince

Mustafa Cilasun