söyle ve usulca öp gözlerimden..
Hey tükenmez acı....
Acı nasıl anlatılırdı ki..!
Anlatamadım.
Kanım çekildi, nutkum tutuldu sanki
siyah gece bir namluda taşır mı
kokusundaki özlemleri
sen bir eşkıya
bir daha kaldırımlarda yürümeyecek
bir daha alnındaki ağır tütün kokusunda soluklanmayacak
bir daha aşık olmayacak
bir daha yani bir daha yaşamayacaksın..

uzak bir hayalin yolculuğunda
dört bir yanımla kanasa da
yaşam dediğin ütopya
katık olarak bir tutam ay ışığı
bir çift yürekli aşığın tutuşan yanlarıdır
dönülmez yalnızlıklarda düştüğun toprak patikalara
sağanaklar çoğu kez ağlatsada
bir parça gökyüzü gibi
Umut tur yüreği sonsuz mavilikler.

Dağların beyaz örtüsünde bırakıyor ayak izlerini
eşkıya
artık düşler yiğit bir beste gibi renksiz cümlelerde
üşümeler
sığıntı bakışlı dolunay
kaybedecek bir şeyi olmayan insan
bir kirli sakal uzamasında
koynunda bulutlar
ve yüreğinde yarın büyüyen
bir geceyle ;
düşüyorum sessizliğe.
ben hep yıldızlar besledim sana
nilüferler düşerken sulara
hoşça kal .....