Ne söylesem suç.
Ne yapsam kabahat oluyordu.
Ben anlamak istemedim ama,
Aslında o zamandan belliydi.
Artık beni sevmiyordu.
Otursam kızıyor,
Kalksam laf ediyordu.
Beni yalnız bırak diye,
Başımın etini yiyordu.
Sürekli sitem ediyor,
Her şeye bağırıyordu.
Sanıyordum ki geçecek,
Diyordum ki,
Bir gün eskiye dönecek.
Nereden bilirdim ki,
Ansızın çekip gidecek.
Çok zaman sonra öğrendim,
Bitti dediği ile hiç bitmediğini.
Sonradan öğrendim işte,
Bana gelişiyle ona ceza verdiğini.
Sevgimi bir kez daha,
Ayaklar altına serdiğini.
Beni çantada keklik diye,
Bir kenarda beklettiğini.
Şimdi sana mı yazıklar olsun,
Yoksa her şey ortada iken,
Görmek istemeyen bana mı bilemedim.
Allah seni mi kahretsin,
Yoksa seni sevdim diye beni mi bilemedim.
Gerçi haklısın...
Ben yaptığın her şeyi hak ettim.
Bir kez yüzüme güldün diye,
Seni de sever zannettim.
Ama elimde değil,
Seni üzgün görmeye dayanamıyorum.
Her şeyi bilsem de,
Geldiğinde sana sırtımı dönemiyorum.
Bu defa son dediğinde,
Bu kaçıncı son diyemiyorum.
Bu yüzden sen değil,
Benim çektiklerimin suçlusu.
Güya insanım ama,
İnsanın en onursuzu,
En gurursuzu...
Allah kahretsin.
Kendime söyleyecek,
Söz bile bulamıyorum.
Neredeyse bir ömür geçti.
Hala uslanmıyorum.
Defalarca aynı çamura düşmekten,
Bir türlü kurtulamıyorum.

Celal BAHAR