Tek...
Ben mi
sebep oldum
Hayal ve
ümitlerini kuruttum
Aklını, iradeni, vicdanını
rehin mi tuttum
Ne vakit ben seni
tercihlerinde mecbur bıraktım

Yapmadığım
fedakarlık kalmadı fakat
yine ben suçlandım
Kolunda çanta, cebinde harçlık
olarak yaşamadığım için
her bahaneyi buldun
Tek taraflı anlayışı,
fedakarlığı, sabrı, cefayı
bana yaşattın,
sefasını sürerken aslını unuttun

Ümit...
Veriyorsun
Bekle diyorsun
Niçin güvendiriyorsun
Gelmiyorsun,
belkide gelmek istemiyorsun
Neden açıkça bana halini
ifade etmekten çekiniyorsun
Ben sabrettikçe,
boynumu büktükçe,
hicrana çekildikçe üzüyorsun

Eskiyen..
Ne varsa ibretle anarım
Sahafa gittiğim
her vakit hicran yaşarım
Hangi dergiyi,
kitabı alsam, sayfalarını
okusam dalarım
Yazan yüreği, aklı, tecrübeyi,
umudu, arzuyu, kederi,
ukdeyi o an hüzünle aralarım
Göçüp giden kim varsa,
şuuru, bilinci, ümidi, ufku ve
zaafını yalnızlığın rıhtımında yoklarım

Kelamı...
Yormadan
anlatmalıyım, her şartta
lafazan olmamalıyım
Her ne söylemişsem ona
sahip çıkmalıyım
Varsa sürçü lisanım af
talebinde bulunmalıyım
Ben içimde
düğüm olan benlikten
her an arınmalıyım

Nefsi zaaf
ve heveslere karşı
dikkati, rikkati
hiç unutmamalıyım
Nedensiz yaşayan, yarış atları
gibi coşan, heyecan için
aklını karartana uymamalıyım
İnsan olmanın, yaratana
kul olma azmini, ihlasını, bilincini
kuşanmanın umuduyla yaşamalıyım

Mustafa Cilasun