2
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
707
Okunma
İnsanı mutluluktan ağlatır
Bazen acıya güldürür
Onu görünce karşında
Ne varsa unutturur aklında
İnsanın kalbiyle aklını da götürür
Düşüncelerin onun esareti olur
Kalbin onun ismiyle yaşar
Aklın ise hep onu sayıklar
Bir fırtına çıksa ansızın yüreğimde
Alıp götürse kasırga onu benden
Hayatımın sonuna kadar
Ararım onu hiç durmadan
Doğruyu yanlış gördüm ben onla
Bakar kördüm adeta
Bir kördüğüm sarardı ki
Çözemezdim onsuz asla
Hayatı o anlattı bana
Hayatın tanımıydı aslında
Umutlarımı yaşattı
Umutsuzluk ruhumu sardığı anda
Olmaz dediklerimi oldurdu
Beni mutlulukla doldurdu
Sönmeyen umut akıttı oluk oluk
O hep kalbimde can buldu en ölü günde bile
Ben onu oturttum
Yüreğimin köşküne
Yüreğime kazıdım
Adını da aşk koydum soran olur diye
5.0
100% (4)
Cevap Yaz