VE ŞEHİR AĞLIYORDU


Ve şehir ağlıyordu gidişine…
Sensiz kaldırımlar suskun,
Sokak lambaları sönük.
Bir bir kapanıyor kepenkler yüzüme
Mazgallardan akıyor göz yaşlarım,
Giderken bıraktığın ayak izlerini silerek.
Karanlığa gömülüyor sensiz,
Seninle bülbül kesilen bu ev,bu sokak.
Ağaçlara kazıdığımız isimlerimiz,
Bak şu düşen sararmış son yaprak,
Ve karanlığında ağlayan bu yürek sessiz sessiz.
Ve şehir ağlıyordu gidişine…
Soğuk akşamların yağmurlu kasvetiyle,
Sensizlik çörekleniyor yüreğime.
Donuk gözlerle izledim,
Hırsız adımlarla çekip gidişini.
Dur diyemedim…
Kal diyemedim…
Onursuz işkencelerle bu yüreği öldürdüğünü söyleyemedim.
İşte şimdi haykırıyorum
Açıp ellerimi semaya
Ağlayan bu şehrin gecelerinde
Diz çöken yüreğim, sensizliğin son perdesinde.
Ardımda hüznümü bırakıyorum
Sınırlı korkak yürüyüşlerimi,
Ve içime akıttığım göz yaşlarımı
Birde senden kalan gülüşlerimi…
Ve şehir ağlıyordu gidişine…
Ve şehir ağlıyor gidişime…


Özcan ABBAK