Bir karahindiba pamukçuğuydu sancı
avurtlarında tavattun etmiş ayaz artçılı
gümüş sade bir rengi olarak kalsaydı
parantez içinde tütsülenmiş yaşamın
ah benim elleri evvelden kınalım
mısralar içelim billur pınarlarından gurbetin
blagaj’da önce s/ağırlıklarımızdan
sonra sığlıklarımızdan yunalım

Güntülü buluntusu gibiydi aydınlık düşkünlüğün
Dünyanın migreni tutmuştu ve parasitemol kar etmiyordu
Bazen itiyat lüks kaçar izdiham sokaklarına
Asfaltsız sokaklara..

Ah benim elleri evvelden kınalım
artık uzaklardasın,kimlerden sakınalım

Unutuldu bakışlarındaki hüzün
Karanlık,nefessiz bırakan muson nemiydi
Atlıkarıncalar küskün çocukluğuna / çocuklarına/çoklarına
Bilmem ki gitmekle iyi mi ettin
Bilmem ki kalanlar neden ağlamaz

Ah benim elleri evvelden kınalım
Misafir ol düşlerime ,
seninle toprağa dokunalım


Farzımuhal
Temmuz 2017