EMMİKIZI...

Gönül koymuş yiyenim Şık Dayı emmisine,
Üzüldüm ya doğrusu ses vermişim, sesine,
Letafeti, zarafeti birde akrabaya sevgisine,
Aslında şapka çıkarılır sürmelinin böylesine,
Yavuzdur,almaz ki çoğunu, atının terkisine...

Sözü,savı dinleniyor,kelamı da görür kabul,
Üzüntüyü hisseder,üstüne de yürür makul,
Rahmana sığınarak,hiç kimseye olamaz kul,
Membadan feraseti,görmüş medrese,okul ,
Endamı Elif gibi ve yanına sadakat ile sokul,
Lüzumsuz olanlarınsa ,değeri etmezmiş pul,
İzin,irfan ve vicdan,başka şeyler yanında çul...

Görüntüyü, akılı almıştır anne ve dededen,
Kini yüksek, heybetli esirgemez, kimseden,
Gerçek onun gerçeği,hazztmez kör ebeden,
Özgürlükler ölçüsünde dar gelir ona beden...
Allah böyle yaratmış,aramaz bunda neden...

Bugün bayram düşün,taşın birazın da fikirleş,
Hemi abla,hem annesin,bulunamıyor kardeş,
Küçüklerin kusurlular amma,iyi baba iyi bir eş,
Gel bozdur,yeminini yak baba ocağınızda ateş...
İrin bağlamış olan yarayı,merhametin ile deş...

Şeyhim;Derki emmikızı ne söylesem gelir az,
Hayat memat konu ise kıştan sonrası da yaz,
Eşin,aşın, evlatların bundan gerisin, gül biraz,
Ömrün uzun,sağlıklı olsun eksilmesin sözle saz...
Sevgidir karşılıksız,sevdiklerine veriyordur haz...

Nurettin GÜLBEY
Saat : 15.22
25.06.2017
Yalova