su ateşin efendisidir
gölgelerde güneşin kölesi




ve biz
gözyaşlarımızdaki yosun tutmuşluğumuzla
bir zamanlar cennettik
ta ki
bir varmış zamanların yokluk sarkacında asılana kadar günahlarımız




en çok
kabuk bağlamayan yaralarımızda açardı
suya secde ile eğilen ateş çiçekleri
güneşe de tapardık elbet
yağmuru içtiğimiz günden beri




döl tutmayan şafaklarda
toprağa uyanmaktır ölüm
işte tam da bu yüzden
bir serçe uçuşu kadar kısa,
bir kuzgun çığlığı kadar uzundu dudaklarımızdaki ayinler




avuçlarımız kaktüs
alnımız çöl
hangi duaya sığınsak
bir samyeli rüzgarı bitiverirdi sancımızda ve
önümüze kattığımız tüm seraplarda kaybolurduk




yarılan göklere
tuzunda kuruyan denizlere
ve her tonundan mızraklanan renklere rağmen
hem kölesi hem de efendisiydik
her iklimden cennet-i aşkın




ve biz
bedenlerimize ilişen gecelerin çıplaklığına aldırış etmeden
önce gölgelerimizden başlardık sevişmeye
sonra mı,
sonra usulünce ölürdük…








ilhanaşıcıhaziranikibinonyedi