.
.
Siyahın Kırmızıya olan tutkusuyla
Yaşamanın adıyla
bir çok defa öldük

Kim kimi öldürdüğü aslında beli değil idi
Çünkü biz Birbirimizle savaşan ötekilerdik

Tabi ölüm sadece bize değildi
Ağaç öldürdük
Irmak doğradık
Suyun yüzünü kana buladık

Aslında biz Doğarken bile kan dökerek doğmuştuk
Her akan kandan
her ölen canlıdan da Farkındaydık
Gören gözler duyan kulaklar
Mertebesini yükseltme çabasıyla
kanın siyahına körermişti gözleri
Ki
tarihî kanla farkındalık yapma telaşı işlenmişti
ruhlarına

Sonra
Bir şarkıda
Bir kitapta
Bir yemekte
Ve bir yatakta
Çoğaldıkça azaldık

Azaldıkçada
zaman zaman düşündük biz
çok düşündük
Başka kentlerin
başka insanların akıl ağrısıyla
bir elmanın zimmetine çürümüşlük geçiştirerek dağınık Konuştuk
İyi ve ya kötü
Savaşında insandı
yenilende insandı

Sonra rimeli dilinde patlayan acıya toplandık hepimiz
ölülerin toprağa düşen soğuk saatinde
karanlığı giyin dik
Gün yutuk
güneş yedik
topraklar yüreğimize serptik
Kapıları aralayıp
Avazımız çıkana dek
kahkahalarla göz yaşlarımızı yokuştur duk
Ve yarıda kalan tüm şarkıları kendimize tamamladık.


Ümit Kaya