İstanbul’ un soğuk havasındayım bugün;
Yürüdüğüm sahilde, beni usulce sarmalayıp içine alan,
Beni ıssızlaştırarak yüreğime yağan kar;
Yaşamımın yüzüne örtülen ipek bir duvak oluyor!
Yüzüme dokunan kristal tozlar;
Gözlerimde,saçlarımda birikiyor..
Senden uzakta İstanbul ağlıyor,
Ben ağlıyorum..
Her adımım biraz daha beyazlaşıyor,
Ve biraz daha uzaklaşıyorum hayatın dağdağsından..
Seni ,biraz daha unutarak yürüyorum..
Sukunet şevkatli geliyor yanlızlığıma..
Beni sakinleştiriyor,huzursuzluğuma huzur veriyor.

Karlara karışıyorum duygularımın uç noktasında;
Bende insanlara ait ne varsa,
Onlara bırakıyorum..
Geldiğim yere , omeçhul ıssızlığıma geri dönüyorum!
Yüeğim karlar kadar sessiz;
Hiç susmayacak sandığım nice feryatlarım
Aniden sustu,uzun yolculuğumda..
Beyaz bir sahilde son buluyor herşey
Kendimden uzaklaşıyorum..

İstanbul’da sensilikteyim..
Karlı bir kavşakta ayrıldığımız herşeyin;
Olduğundan başka bir biçimindeyim..
Yüreğimde , denizin göle,suyun taşa;
İnsanın ruha dönüştüğü andayım..
Kendisini kendisiyle saklayan yüzüm !
Yüzüm benim yanlızlığım..
Kristal tozların uçuştuğu,
Suyun taşa dönüştüğü,
Ağaçların billur kadehleri andıran gövdeleri gibi
Dile gelmiş yüreğimi duyabiliyor musun?
Patlamalardan önceki ,bir anlık
Sessizliğe benziyor bu sahil..
Beni yeniden hayata hazırlıyor,
Hayattan kopararak!
Sadece yanlızlığı hissediyorum
Yaşamla ölüm birbirine değiyor.
Bütün korkularım terkediyor beni..
Ümitlerimde benden gidiyor bir bir..

Kar yağıyor, yanlızlıklardayım..
Kristal tozlar uçuşuyor yüreğimde..
Sahil , sakin ve sessiz
Gövdeleri buzla parlayan ağaçlar suskun!
Yüreğim suskun..
Artık dönmeliyim.........

HAZAN YAPRAĞI 25.04. 2008