Geçenlerde içim sıkıldı birden..
attım kendimi dışarıya ansızın..
ay ışığım yine göz kırparken bana o koca karanlıkta
tarifsiz bir boşluk belirmişti dünyamda en fazla nereye gidebilirdim acaba..?

binalar ne kadarda yüksekti..
insanlar bu kadar küçülmüşken!?
ya da ruhum ne kadar belirgindi..
silik görünen şu dünyaya rağmen..

sokaklar ağlamış yine..
yağmur yağmış anlaşılan..
binalar üşümüş derin bir sessizlik kaplamış şehri..
kalakalmışım koca şehirde..
beni ıslatmaya çalışan damlalara inat..
iyice büzülmüşüm bakarken denizin mavisine..

sonra birden duygular çıkagelmiş karşı kıyıdan...!
yine yüzsüz, yine alışılmıs sekilde ’burdayımmm!’ demiş içlerinden sadece biri...
hani film şeridi gibi geçer ya gözünün önünden..
vardır ya gözlerinin doyasıya içten parladığı anlar..
giymişsinizdir gökkuşağı gömleğinizi üstüne o zamanlar
ne yağmur geçirebilir inatçı damlalarını üstünüze nede sokaktaki gürültüler umrunuzdadır..
işte o an...
birden irkilirsiniz.....

çünkü gömleğiniz çoktan bir yere takılmıştır
oysa hiçte farketmediniz öyle değil mi??
ve siz yürüdükçe tıpkı bu silik şehir gibi kayboluyordur ne yazık ki ..