Bu yazdıklarımı sanmayın sakın şiir.
Varsa eğer bu dizelerde bir tek eğri
Ben kendimi lanetlerim ilk iş.

Bir saat sonra aramızdan ayrılacak olan
Babam,
Baş ucuna çağırdı üç evladını.

Ve dedi ki bize:
Sizlere onurumu ve şerefimi miras bırakıyorum.
Bunlara sahip çıkın yeter size.
Allah yardımcınız olsun.

Vay benim babam vay!
El alemde ne babalar var.
Kaldır başını da bir bak!
Ayrıca,
Senin bıraktığın mirasa öyle kolay iş miydi
Sahip çıkmak?

Ama kendi adıma söylemeliyim ki;
Üstüne kat kat değerler ekleyip sahip çıktım yine de.
Müsterih ol sen de.

Bıraktınız gencecik yaşımda bu kocaman canavar şehirde
Bir kız çocuğuyla bir başıma beni.
Üstelik bu evliliğe sen istedin diye razı olmuştum
Ben hani.

Ah anam babam ah..!
Yüklediniz omuzlarıma onca ağır yükleri
Attınız zalim hayatın içine beni.

Ya meleklerden de melek annem sana ne demeli…
“Dünya durdukça sen dur kızım”
demiştin son nefesinde bana.

Herkes tek ayak üstünde bin takla atarken,
Ben durduğum yere çakılı kaldım gerçekten!
Duan tuttu besbelli.

Sizlerin bende hakkınız olduğunu pek sanmıyorum.
Lakin benim ki biraz şüpheli..

Çok kötüymüşsünüz vallahi!
Askeriyeye bağışlamıştınız ihtilalde
Parmağınızdaki alyasları bile!

Bir dahaki gelişte asla istemem bilin ki sizi.
Verdiğiniz o işe yaramaz şeyleri de alın lütfen
GERİ!