Katre katre göynümüş de,
Suya düşmüş peri çay.
Biraz Mecnun’un hüznünden,
Biraz Leyla’nın gözlerinden;
Süzülmüş de gelmiş hasret tülü çay.

Sevdanın usaresinden damıtılmış,
Semaverin gönlünden boşalmış;
Görenleri edasıyla büyülemiş huri çay.

Kömür karasından,
Gönül yarasından derlenmiş,
Yakutun öz suyunu emmiş;
Billurdan daha billur pınarlardan duru çay.
Gecenin esmer tenlisi,
Günün efendisi; kıvamında arı çay.

Derunu sevgi teennisinde,
Teni suyun gözlerinde,
Kan yaş olmuş çağlamış dere çay.
Elde dudakta izi.
Damakta tadı kalan yazı çay.
Afiyette sızı, esenliğin nazı çay.

Biraz Mecnunun hüzünlü yüreğinden,
Bir atımlık Leyla’nın kara gözlerinden;
Demliğe sığınmış siyahın nuru çay.
Yıllardır, rengini özünde saklar kuru çay.
Mest eder rengiyle Isfahan’ı,
Tadıyla Horasan’ı
Lâl taşından eritilmiş,
Gül renginde can bilinmiş;
Aşinadan da aşina,
Seveninin al yanaklı yâri çay.
Ankara,23.04.2008 İbrahim KİLİK