Benim adım Güneydoğulu Helin
yaşım on iki
Ellerim tezek kokuludur benim,
kışa yakacak yaparak geçer çocukluğum...
Şehir çocukları derin uykularındayken
Ben sabahın köründe
Koyunlarla meler ,İneklerle ağlarım..
Okul yoktur köyümde
Olsa da okutulmaz buralarda kız çocukları
kuzu gibi beslenip
Koyun gibi satılırım on dördüm de...

Benim adım Gecekondulu Memet
Benim göklerde özgürce kanat açan uçurtmam
Toprak yollarda süreceğim oyuncak arabam olmadı hiç...
Tellerden büküp yaptığım kamyonum,
Bir de renkli misketlerim haricinde ,
Oyuncağım olmadı benim...
Seçkin çocuklar tek kişilik sıralarda,
20 kişilik sınıflarda okuyorlarmış
Bense 4 kişilik sıralarda ,
70 kişilik sınıflarda...
Ödünç kalemle geçti çocukluğum.
Hani herkes eşitti bu ülkede.
Hani nerede benim eşitliğim...

Benim adım vatandaş çocuğu Özgür
Benim işten yorgun gelen babam oldu hep.
Kirayı zor denkleştiren,
Harama el uzatmayan yiğit, dürüst,
Şerefli bir adamdı o..
Bir de yokluk içinde bir şeyler yaratıp,
Bizleri besleyen gizli gizli yokluğa ağlayan anam...
Resimlerde gördüm denizleri, gölleri,
Lokanta önünden geçerken gördüm etleri,
Tadını bile bilmem adlarını unuttum meyvelerin.
En son muzu ne zaman yedim hatırlamam,
Onu da patronun verdiği harçlıkla almıştı babam.
Bugün 23 Nisan Nasıl mutlu olabilir aç insan,
Bugün Ulusal Egemenlik ve çocuk bayramıymış
Yaşasın 23 Nisan...


Yaşasın çocukluğum,
Yaşasın Tiner şişelerim,
Elime iliştirilen falçatalarım,
Karanlık geleceğim
Yaşasın....

(Çok üzgünüz Mustafa Kemal çocuklarımıza bıraktığın ülke maalesef
bu halde )
Kazım Doğan
23.04.2008