Özlüyorsun ama gelsin istemiyorsun.
Mesaj atsın istiyorsun ama konuşmak istemiyorsun.
Deliler gibi sesini duymak istiyorsun ama aramak istemiyorsun.
Umrunda değil, ama aklına geldiğinde kalbindeki o sızıyı yok edemiyorsun.
Sevmek mi acaba bu? Unutmak mı yoksa yavaş yavaş? Bilemiyorum..

Ağlamak sorun değil de, insan bazen karanlık bir oda
yerine aydınlık bir omuzda dökmek istiyor göz yaşlarını.
Haykırmak sorun değil de, insan bazen ’
keşke’ yerine ’seni seviyorum’ demek istiyor.
Pişman olmak sorun değil de, insan bazen ’
tanıdığım gùne’ yerine ’geç tanıdığıma’ demek istiyor.
İnsan olmak sorun değil de, insan da bir insan istiyor.

Niye kaybettik biliyormusun ? Durup durup sevdiğimizi
söylediğimiz için kaybettik.
Her kavgadan sonra haklıda olsak özür dilediğimiz için kaybettik.
Her allahın günü onu sevdiğimizi anlatan uzun mesajlar
yazıp yolladığımız için kaybettik.
Yolda yürürken o mesaj atarda geç cvp veririm
diye telefonun sesini açtığımız için kaybettik.
Kendi gururumuzu hiçe saydığımız için kaybetik `
Siz kazandınız . Gelin madalya verelim...[

İnsan aşık oldugunda ona ne kadar kırgın, ne kadar kızgın
olsada hep atacagı birtek mesajı bekler. Eger gelmeyeceginden
eminse önceden attıgı mesajları okur,
telefonun titresimde oldugunu bildigi halde ’belki hissetmemisimdir’
diye her dakika ekrana bakar.
Aşk bu degilmidir? Beklemek.. Beklemek.. Bir daha beklemek..