Herşey sükun içinde yürüyordu
Ta ki muhayyel bir ahtapotun
muhayyer kolları sarana dek omurilikleri


nükleer felaket gibi yağdın mahremimize
nagazaki , hiroşima olmadı kentlerimiz belki
/Ki dünya ağlarken bu şehirlere
kaç kişi bilir ki sabang adasındaki japon kalesinin
terk ediliş hikayesini
yani osmanli yetimi açeyi
objektif yargılar
insafla mebsuten
yandaşlıkla makusen mütenasipken
cumartesi annelerini anlamak gibi/

Radyoaktif tesirler tohumları çürütecekti
Ve sen benlik kulelerinden şuh kahkahalar atıp
kokteyller içerken
Zindanlar tohumları çürütecekti
lakin çatlamadı, yüreklendi,
Masumlara masumlar eklendi
Vakti merhunun Sahibine emanet edilirken körpelerimiz
Sen kulelerin mahzenlerinde bezgin
Quasimodonun ağzında hasret çığlıkları
Senin ağzında haset hırıltıları

gözlerinde hikmetin ,damla olup birikmiş rutin ayrılıklaı
Bedenlere esaret mümkün,
tecrid,tehcir
Kafeslere sığmaz olur muhacir
Hangi kent kucaklar kalbi kırıkları
kim bilir?