Ne...
Hikmetse
Hep suçlu ararım
Cehaleti onları itham ederek rahatlarım
Her lahzada beni terk etmeyen, yol gösterendir zanlarım
Hilkatin gereği midir bilmem ki sahiplendiğim ve ona göre yol aldığım ön yargılarım
Amentüye süre diyecek kadar vardır yanılgılarım, hakikattir Kur’ana uzaklığım, kültür inancıdır yaşadığım
Bakış açım, bilincim mesnetsizdir ben ne garip bir sancıyım, sevgiyi, muhabbeti hak etmeyecek kadar yabancıyım

Niçin...
Kendime
Bu kadar yabancıyım
Neden varlığından habersiz davacıyım
Niye suallere kapalıyım, bilinmeyenler dedir yalnızlığım
Öğrenmek değilmiydi sahip çıkacağım varlığım, peki, nedir aymazlığım
Kendini kaybeden, aklın ikmalini dert edinmeyen, sanal bir kişilik için direnen, malumatla geçinen, araştırmayı keyfiyete veren nadanlığım

Zaman...
En seçkin bir romandır
Hangi sahafa gitsem suskun sabırdır
En asude olanı şehnaz tavırlıdır, öğrenmek isteyene yakındır
İnsanlık tarihi, yaratılma hakikati, asıl ve faniliğin en bariz sahneleri bir kez daha karşımızdadır
Kırk yılın hatırını unutmayan, unutturmayan kahve keyfi bile böylesi suhulet ve süruru, hüzün ve hicranı yaşatmamaktadır

Mustafa Cilasun