GÜLMEK-GÜLÜMSEMEK..son bölüm.

Zeytin karası gözlerle ne tatlıdır gülüşleri…
Bebeklerin,kahkahadan,pırıl-pırıl ön dişleri…
Ya şu kızın gamzeleri ?..Güzelleşiyor,güldükçe,
Kalbim yerinden çıkacak !..Önümsıra yürüdükçe..
Ağlanacak hallerine güler- geçer ba’zıları,
Sırıtırken boy gösterir,ağzındaki azı’ları…
Ne yaptımsa,ne ettimse gülmeyi kimse sevmiyor;
Benim de gönlüm yürekten gülmeyi beceremiyor..
Milletçe unuttuk herhal,şen bir kahkaha atmayı,
Gülme krizine girip,uzanıp-yere yatmayı…(!)
ALLAH,herkesi güldürsün..Ağlamasın kimsecikler !.
Hayat,neşv-ü nema bulur,gülümsedikçe minikler…(*)
“..Sinemizde yâd-ı cemil kalıp giden..” sevgiliden,
Tebessümü yadigârdır,çıkar mı hiç kâlbimizden ?..
Gülen yüzünü hatırlar,buruk-buruk gülümseriz;
(..Ne iyi bir insandı..) der,güzellikle yâdederiz..
Dünyamızın gidişatı huzur bırakmadı bende !,
Gülümsemek şöyle dursun,sağlık bırakmadı ten’de…
Ne gülmek. ne gülümsemek..Kayboldu tüm ümitlerim !.
Yarım asırlık AŞKIMIN tebessümüne hasretim…
Aylar,yıllar devrildikçe,hayat bizden çok şey aldı…
Kahkahaların yerinde acı tebessimler kaldı !..
İster kahkaha atmasın,ister ise hiç gülmesin;
Razıyım,tek,benden evvel,beni bırakıp-gitmesin !!…
Ağlasan da,sızlasan da,boğulsan da kederinden !.
Cemalettin,gül !,gülümse,at bir kahkaha derinden..
Gülyüzüne bakarak gül!.Tutup pamuk ellerinden,
Öpüp-kokla !.O güzelim saçlarının tellerinden…
—– Mehmet Cemalettin Bayhan-ERDEK-12.02.2007