Ne günlerimiz vardı
Gönül evimiz; nohut oda bakla sofa kadardı
Bize özel mutlu musmutlu yuvamızdı
Aşk doluydu odaları
En güçlü depreme dayanıklıydı
Duvarları umudun rengi mavi boyalıydı
Sevgiden örülüydü sağlamdı taşıyıcı kolonları
Toprak anaydı şefkatli; ayaklarımızın altı
Bahçemizde mavi beyaz güllerimiz herdem açardı
Karbeyaz bulutlu; mavi gökyüzüydü tavanı...

Herşeyi konuştuğumuz sohbetlerimiz vardı
Her kelimesindeki haz
Kocaman yüreğimiz kadardı
Öyle çok şey var ki anlatacak birikti içimizde
Kahveler elimizde
Yanyanayız dizdize
"kalbimin tek sahibine" şarkımız dilimizde
Karakış olsa yanmasa şöminemiz de
Isınırdık sevgimizle biz yine
Karışırdı nefesimizin buğusu; Herşeydik biz bize
Güveniyorduk canımızdan can sevgimize
Bakışamasak göz göze dalsak uzak mesafelere
Uzanamasak tutuşamasak el ele
Dokunamasak; Teni(n)m hasret kalsa da tenin(m)e
Yüreğimiz sevdalıydı sonsuz aşkla birbirine...

İşte böyle
Ne oldu bize...
Neden uzağız şimdi çok yakınken birbirimize
Özlüyorum gerçek olup gelsene!...
Gitmedim ben bir yere; burdayım aynı yerde!
Tut elimi; Düşmeyelim dermansız derde!
Nerdesin ruhum nerde?...
Ayrılıklar olmasın; inmesin gözümüze hüzünlü kara perde!
Hadi çık gel; Nerdesin sevdam nerde?
Canım canına hasret!
Gel de gönlümü aşkınla fet et...
Sana olan sevdam mahşerlik baki kalacak serde
İlelebet yaşayacak ruhumda; büyüyecek kalbimde...

Anilarımızı koydum önüme
Canım diyen sesin geldi önce
Sonra o sana çok yakışan gülüşün geldi aklıma
Mahsunlaştım
Garipleştim
Kalabalıklar ortasında kaldım sen yokken tek başıma
Kıyma! kıyama bana, hadi n’olur gel yanıma; sar canına...



05 Ocak 2017
Mlk