KÖYLÜYÜM DİYE HOR GÖRME

Güneşte yanmış esmerdir tenim
Köylüyüm diye hor görme beni
Sevgiyle dolu yüreğim var benim
Köylüyüm diye hor görme beni

Evim villa değil toprak bir dam
Beni ak sütüyle büyüttü anam
Hiçbir zaman olmadı özel odam
Köylüyüm diye hor görme beni

Horoz sesiyle uyanırım uykudan
Zerresi yok kin denen duygudan
Lezzet alırım avuçla içtiğim sudan
Köylüyüm diye hor görme beni

Çalışmaktan nasır tutmuş ellerim
Çayırda tırpan sallar bostan bellerim
Asfalt değil taşlı topraklıdır yollarım
Köylüyüm diye hor görme beni

Yaz kış dinlenmeden hep çalışırım
Bir ekmeği komşularımla bölüşürüm
Yazın çamura kışın da tipiye karışırım
Köylüyüm diye hor görme beni

Tarlada çalışırken akar alın terim
Hasreti’yim gururla köylüyüm derim
Yalnız Yaradan’a minnet ederim
Köylüyüm diye hor görme beni

Hasreti (Filat YAZICI)