Bir kış günü, akşamüstü
Rüzgar oldu, esti gönül
Çok kırıldı, yâr’e küstü
Konuşmuyor, sustu gönül

Dövmek gerekliydi dizin
Bittiği yer, idi sözün
Açtı ağzın, yumdu gözün
Öfkesini, kustu gönül

Kötü sözler, geldi dile
Bir kerecik dinle hele
Seven, sevdiğine bile
Birden bire, küstü gönül

Gidip, karşısına çıkmaz
İnadından ise, bıkmaz
Mesaj, telefona bakmaz
İrtibatı, kesti gönül

Dedim gönül, olan oldu
Söyler misin, sana n’oldu
Ziyarete, gitmez oldu
Dostluğu da, astı gönül

Evi, yuvayı, terk etti
Sessizce de, çekip, gitti
Yüceleri, mesken tuttu
Serdi dağa, postu gönül

Uzaklaştın, adım, adım
Kalmadı bak tuzum tadım
Olmaz böyle gitme dedim
Çekti yine, resti gönül

Hele söyle ne diyorsun ?
Hep dikine, gidiyorsun
Sen kendine, ediyorsun
Feleğin mi ? Kastı gönül

Fırsattı hep, teptiklerin
Kaçtır yoldan, saptıkların
Yeter artık, yaptıkların
Beni efkâr, bastı gönül

Hedefi bulmaz sözlerin
Suda kalır mı ? İzlerin
Görmedi ki hiç gözlerin
Çünkü çevren sisti gönül

Bu gönül’e, yok ki çare
Onun için, pare, pare
Lüzumsuz’u vurdun yere
Bu da sana, hastı gönül

Sadık DAĞDEVİREN
Aşık LÜZUMSUZ